دنیا به آخر نرسیده و ما هنوز هستیم و زنده ایم ...........

دنیا به آخر نرسیده و ما هنوز هستیم و زنده ایم ...........

بعد از تمام شدن پس لرزه های زلزله و فروکش کردن امواج سونامی ، یک نوع یاس و ناامیدی و سکوت بر ژاپن سایه انداخت و دیگه دختر مدرسه ای ها صدای خنده هاشون تو قطار نمیپیچید و پسرها و دختران جوان هم سرشون تو موبایل هاشون نبود واز تعداد روزنامه خون های تو قطار هم کم شده بود .//

مردم ژاپن در حالت عادی هم زیاد اهل احوالپرسی و تعارفات نیستند ، ولی بعد از این زلزله ، یه جوری شد که نگاه ها هم از هم فرار میکردند،
 واگر احیانا نگاهی هم بهم برخورد میکرد ، در آن نگاه جز یاس و غم و ناامیدی و استیصال نمیدیدی .......نگرانی بود که  مو ج  میزد .......
.نگرانی از فردا و آینده ......//

دیگه بارها و مشروب فروشی ها شلوغ نبود و مست های آخر شب مترو
 و قطارها تک و توک دیده میشدند و قطارهای آخر شب خالی رفت و آمد میکرد ،و صبح ها طرفدار قهوه های بلاک و تلخ بیشتر شده بود.//

من هم که برای کارم ،رفت و آمدم  با قطار بود  هرروز صبح با قطار میرفتم و شب هم با قطار برمیگشتم و سالها مشتری مترو بودم ،این تغییر جو و فضا رو زود احساس کردم و خودم هم تحت تاثیرش قرار گرفتم .........//

یک روز صبح دم در ورودی ایستگاه که رسیدم دیدم چند تا پیر مرد شصت ، هفتاد ساله ، از اونهائی که صبحها و عصر ها  توی پارک ها یا گیت بال بازی میکنند ،یا با سگ و گربه یا نوه هاشون قدم میزنند ،
 به یک خط با فاصله دو سه متری از هم جلو ایستگاه ایستادند و به خط شدند و دستشون روی کاغذ یا وایت برد نوشته ای هست و با صدای بلند به هر کسی که به ایستگاه و مترو وارد ویا خارج میشد ، سلام و صبح بخیر میگفتند ( おはよう　ございます  ）.......//

و طبق معمول از جوانها هم کسی جوابشون رو نمیداد و پابه سن گذاشته ها هم فقط کله ای تکون میدادند و رد میشدند ، من هم فکر کردم از این پیرهائی که از فرط  بیکاری به کارهای خیریه رو میارن و یه پر سبز یا قرمز به سینه هاشون میزنند و و اعانه برای زلزله زدگان جمع میکنند هستند و دقتی نکردم و اهمیتی ندادم و رفتم،و غروب موقع برگشتن
هم دیدم یک چند تا دیگرشون ( صبحی ها نبودند ) همونجا ایستادند ونوشته هائی ( خسته نباشید) و ( خوش برگشتید) دستشون هست و همانها را هم به صدای بلند میگفتند و منهم کله ای تکان دادم و رفتم ............ //

فردا هم بودند و به سلام صبح بخیرگفتنشون ( روز خوبی داشته باشید) و (امروز هم موفق باشید) رو هم اضافه کرده بودند و اعانه هم جمع نمیکردند  .......... //

چند روزی که گذشت ،یه روز صبح دیدم چند تا پیر زن هم بهشون 
اضافه شده بود و به هر کسی که رد میشد و میگذشت یه دونه آبنبات به زور هم که شده میدادند و میخندیدند و احوالپرسی میکردند ، یکی از اون کوچولو هاشون هم اومد و به من داد و موفق باشی هم گفت و من هم گرفتم تو جیبم گذاشتم و تشکری  کردم و رفتم ،احساس خوبی بهم دست داد ......

غروب ،تو قطار خسته و کلافه که برمیگشتم دستم تو جیبم به آبنباته خورد ، در آوردم و بازش کردم و دهنم گذاشتم .... با اینکه از ارزونترین آبنبات ها بود ولی خیلی شیرینیش بهم چسبید و یه حال و لذت دیگه ای داد ....

و بازهم دم ایستگاه بودند و خسته نباشید و خوش برگشتید میگفتند ..

فردا نه من بلکه خیلی ها جواب ، سلامشون رو به صدای بلند دادیم و آبنبات رو باکمال میل گرفتیم و بلند بلند تشکر هم کردیم ......//

اونروز کا رم چند ساعتی زودتر تموم شد وبرگشتم ....دیدم یکی از اون پیرمردها ، از اون مدل هایی که قد کوتا ه و صورت چهارگوش دارند و اکثرا چاق هم هستند ، رفته رو یک جعبه و داره سخنرانی میکنه ، و منهم در حین رد شدن بعضی از حرفهاشو میشنیدم ، که میگفت : از این بلایای طبیعی در همه جای دنیا اتفاق میفته و پیش میاد ....و در بعضی جاهای دیگه جنگ از این بیشتر هم خرابی و خسارت و کشته برجا میگذاره ،برای ما هم اتفاق افتاده و میفته و خواهد افتاد ، در دوران میجی هم سونامی بزرگی آمد و کشته و خرابی زیادی برجا گذاشت ولی ما ژاپنی ها .................. //

فردا صبح ، یکی از مدل های لاغر  قد بلندشون اول صبحی دا شت سخنرانی میکرد :
یک بلای طبیعی بود ، هیچکس هم مقصر نیست ، و کسی را نمیتونیم محکوم کنیم .........

کمی دورتر وایستادم ،جالب شد برام ،که چی میگه و با این اتفاق چطور 
برخورد کرده و چه دیدگاهی داره و چی میگه ....چند نفر دیگه هم گوش میکردند ......//

: حالا شده و این بلا نازل شد و اتفاق افتاد ، نمیتونیم برگردیم به عقب و از اون جلوگیری کنیم ، خیلی ها کشته شدند و بیخانمان شدند و غمگین هستند ، ما هم ناراحت و غمگینیم ، اما چاره چیه ؟
ما هم فقط ناراحت باشیم و انها را غمگینتر کنیم ....نه ...ما باید به آنها امید و نیرو بدیم ، ما باید امیدوار باشیم و شما جوانتر ها هستید که باید بسازید و ادامه بدید ...دنیا که به آخر نرسیده ، ما هستیم ، شما جوانتر ها هستید ، بیشتر از ما خواهید بود ..... شما نباید ناامید باشید ، شما نباید دست روی دست بگذارید ، شما نباید کم بیارید ، امید ما هم به شماست ، امید آنها هم به شماست  ، امید داشته باشید و باهم بسازیم  ، دوباره ، محکمتر ، مقاومتر ، بهتر ......فردا ..........//

رفتم ...........، تو قطار و در حین کار ، فقط به آنها فکر میکردم ، چند روز آنها فقط میومدند و سلام و صبح بخیر میگفتند ،که به ما بگن ،زندگی ادامه داره .....هیچ چیز عوض نشده ....... از نا امید بودن و نگران بودن و فرار از همدیگه هیچی درست نمیشه .....
.باید واقعیت رو دید و با آن کنار اومد .......

و بعد از چند روز دیگه ، با دادن یک آبنبات بی ارزش به ما بگن که حتی یه چیز بی ارزش هم میتونه باارزش بشه و کامی را شیرین بکنه و احساس خوبی برای آدم درست بکنه .........حتی یک آبنبات ارزون قیمت و بی ارزش .......

هنوز زنده ایم .....هنوز زندگی ادامه داره ......

و بعد از چند روز دیگه ، به زبان بیان بگن ، ما هم دیدیم....
و ما هم مبارزه کردیم .......و ما هم زنده موندیم و زندگی میکنیم و تکونی به جوانترها بدهند .....//

 

همیشه از این سیستم ، سکوت و صبوری و حرکت پله به پله ، ژاپنی ها در کارهاشون خوشم میومد و برام جالب بود ..... 

برگشتن تو قطار دقت کردم باز هم جوونها سرشون تو موبایل هاشون بود و صدای خنده هم می آمد و مثل گذشته  از کار میگفتند و تو روزنامه خبر های بیس بال و سومو را دنبال میکردند ...... //

اولین نفرشون یه پیر مرد بود که به من خسته نباشید گفت ، طرفش رفتم و گفتم ، شما خسته نباشید ،با کار بزرگی که کردید ، با پاها و کمر هایی  که درد میکنه ، شما خسته نباشید ........

با کمی تعجب نگاهم کرد و تشکر کرد ، نرفتم کنارش موندم ........
من هم به چند نفر خسته نباشید و خوش برگشتید ،گفتم .......،
پیرزن ها به من نگاه میکردند و لبخند میزدند ،منهم سری براشون تکون دادم .......//

پیرمردی که کنارم بود به من گفت : شما به کشورتان برنگشتید ،چند تا خانواده خارجی که میشناختم همه شون برگشتند ..(( بعد از سونامی
 و پخش خبر نشت مواد رادیو اکتیو بسیاری از سفارتخانه ها به اتباع شا ن ، پیشنهاد ترک ژاپن را دادند و البته به اختیار خودشان گذاشتند و بسیاری از خارجی های مقیم ژاپن رفتند و یا خانواده هایشان را فرستادند و تمام خطوط هوائی پرواز های فوق العاده در چند نوبت گذاشته بودند و بلیت گیر نمی آمد )).

گفتم : من هم موندم تا شما بدونید تنها نیستید و فقط در روزهای 
راحت خوش در ژاپن نیستیم و در روزهای سخت و ناشاد هم در کنارتون هستیم ........

هرچند فهمیدم که میدونه راست نمیگم ، ولی اشک توی چشمهاش جمع شد و تند وتند ازمن  تشکر میکرد و کمی به دور اطراف نگاه کرد 
و دست کرد تو جیبش یه دونه از همون آبنباتها بهم داد ،
همانجا بازش کردم دهنم گذاشتم //.

بهش گفتم : میدونید یکی از خوبی های اینکاری که کردید برای من چی بود ؟

با تعجب گفت :نه نمیدونم ، چی بود ، چی بود ؟

گفتم :  قبل از این، من از این آبنباتها دوست نداشتم و نمیخریدم ونمیخوردم 
ولی به مرحمت کاری که شما کردید ،خیلی خوشم آمد و یکی از 
مشتری های پروپاقرصش  شدم .......//

و او هنوز داشت میخندید که خداحافظی کردم و مطمئن بودم که بعد از رفتنم ، این پیر زنها [ فضول ]میریزن سرش و با پرسیدن ،چی به هم میگفتین ؟ با چه زبونی باهم حرف زدید ؟ کجائی بود ؟و ...پیرمرده رو کلافه میکنند ..........

تو راه نخواستم که با مقایسه و مطابقت آنها با ........شیرینی آبنبات رو از بین ببرم و اوقات خودم رو تلخ کنم ........ //

این هم یکی از همونهاست ، که با شصت و چند سال سن ،پس از گذشت سه روز از سونامی ، زنده وسط  اقیانوس پیداش کردند ، میدونم که شما هم مطمئن هستید که آن سه روز را وسط اقیانوس این پیرمرد شصت و چند ساله بدون آب و غذا ، فقط با امید زنده مونده ،فقط امید ........