آیا تا ندانیم چه کرده ایم , میتوانیم بدانیم که چه باید بکنیم ؟

آیا تا ندانیم چه کرده ایم , میتوانیم بدانیم که چه باید بکنیم ؟

 
 
ملتی هستیم که نمیدانیم و یا نمیخواهیم  بدانیم :

که چه بودیم ؟
               کجا بودیم ؟
                             و چه داشتیم ؟
                و چه خواستیم؟
       چه کردیم ؟
چه  شد ؟

وبا چه عقلی  , به چه کسانی اعتماد کردیم ؟
                                              
 وندانستیم که حقیقت چه بود ؟

همینطور هنوز هم نمیدانیم که :
 

کجا هستیم؟
         چه میخواهیم؟
                         چه میکنیم ؟
                                     و نمیدانیم چه بر سرمان می آید؟
 و هنوز هم نمیدانیم 
                        که دوست و دشمن ما کیست ؟
                                                 نمیدانیم به چه کسانی اطمینان کنیم ؟
                                                                   
 و نمیدانیم که حقیقت چیست ؟

بسیار عجیب است که با این نا آگاهی و بی اطلاعی از گذشته و حالمان توقع داریم که به مقصد  هم برسیم !!

تا به هدفمان که بتعداد نفراتمان هست دست بیابیم و خوشبخت و سعا تمند گردیم و آینده خوب و روشنی برای فرزندانمان بسازیم ...

که زهی خیال باطل...

تا کجا و تا کی میتوانیم بخودمان دروغ بگوییم و خودمان را فریب دهیم ؟

ندانستیم و نفهمیدیم و فریب خوردیم ،
سراب دیدیم و بازیچه شدیم  و خراب کردیم ,
ناسپاس شدیم ، طمع کردیم و سوزاندیم و ویران کردیم ,
فراری دادیم و زندانی کردیم و کشتیم ،
و منفور و مطرود و منزوی و بیمار شدیم .



راه را گم کردیم و به بیراهه افتادیم  و هنوز در این بیراهه سرگردانیم و همچنان
در  آن بیراهه میدویم و امید رسیدن به خانه را داریم که ...

زهی خیال خام ....

تا ندانیم اشتباه کردیم ، چگونه میتوانیم آن را جبران کنیم ؟

تا ندانیم که در بیراهه هستیم و گمراهیم ، چگونه میتوانیم به مقصد برسیم ؟

تا وقتی بخودمان دروغ میگوئیم ، چگونه بحقیقت دست یابیم ؟

تا ندانیم که میخواهند ما را از بین ببرند و داریم از بین میرویم ، چگونه میخواهیم

ومیتوانیم نجات پیدا کنیم ؟

تا  وقتی حقیقت را درنیابیم , چطور میتوانیم ازاین فقر و ذلت و خفت و آوارگی و ننگ رهائی یابیم ؟

به هم توهین میکنیم و به همدیگر تهمت میزنیم و یکدیگر را تحقیر میکنیم  و بی دلیل  همدیگر را محکوم میکنیم و ناسپاسی میکنیم و قدر نمیشناسم ، قدردانی نمیکنیم ....

اما توقع داریم که بزرگان و شایستگان و دلسوزان راستین پا پیش بگذارند و ما را راهنما باشند و هدایتمان کنند ؟

که سخت توقعی نابجا و نارواست ...

     

باید بدانیم و باور کنیم که :
 

دیروز ما بهتر از امروزمان بود ،
و در مسیر درستی گام نهاده و راه درستی را می پیمودیم ,
و دارای آرامش و آسایشی نسبی بودیم ,
دنیا با دید بهتری و محترمانه تری به ما مینگریست ,
و اهمیت و احترام و ارزش بیشتری داشتیم ,

چرا که افراد آگاه و دانا و دلسوزتری را برای خدمتگزاری انتخاب کرده بودیم و بر ما حکومت میکردند .

افسوس که قدر ندانستیم و حرمت نگاه نداشتیم و به آنها بها ندادیم و ارزش آنها را

در نیافتیم و ناسپاسی کردیم و آنهائی را که توانستیم کشتیم و اگر نتوانستیم ساخته هایشان را ویران کردیم و دست آوردهایشان را برباد دادیم .

 باید بدانیم که تنها با اهمیت دادن و حفظ و نگهداری ازساخته ها وداشته های  ارزشمند ، و قدر شناسی و سپاسگزاری و قدر شناسی از بزرگان وخدمتگزاران و تشویق کردن و احترام گذاشتن به آنان  میتوانیم آنها را به سازندگی و آبادی کشور و خدمتگزاری به مردم  دلگرم و امیدوار کنیم.

تا بتوانیم با راهنمائی آنها به سعادت و خوشبختی و آینده بهتری دست یابیم و قدرت و احترام و ارزش بیشتری پیدا کنیم تا به جایگاه شایسته و راستین مان در جهان برسیم.

پروردگارا ، این غرور و خود پسندی و خودپرستی ویرانگر و احمقانه را

از ما بگیر و به ما راستی و درستی و  درستکاری و روشنبینی ارزانی دار....