دردیده من اندر آ , وز چشم من بنگر مرا ...
اینبار من یک بارگی در عاشقی پیچیده ام
اینبار من یک بارگی از عافیت ببریده ام
دل را زخود برکنده ام با چیز دیگر زنده ام
عقل ودل واندیشه را ازبیخ وبن سوزیده ام
ای مردمان ای مردمان ازمن نیاید مردمی
دیوانه هم نندیشد آن کاندر دل اندیشیده ام
دیوانه کوکب ریخته از شورمن بگریخته
من با اجل آمیخته در نیستی پریده ام
امروزعقل من ز من یک بارگی بیزار شد
خواهدکه ترساند مرا پنداشت که من نادیده ام
من خودکجا ترسم ازاوشکلی بکردم بهراو
من گیج کی باشم ولی قاصد چنین گیجیده ام
از کاسه استارگان وز خون گردون فارغم
بهر گدارویان بسی من کاسه ها لیسیده ام
من ازبرای مصلحت درحبس دنیا مانده ام
حبس از کجا من از کجا مال که را دزدیده ام
درحبس تن غرقم بخون وزاشک چشم هرحرون
دامان خون آلوده را در خاک همی مالیده ام
مانند طفلی در شکم من پرورش دارم زخون
یک بار زاید آدمی من بار ها زاییده ام
چندان که خواهی درنگردرمن که نشناسی مرا
زیرا ازآن کم دیده ای من صد صفت گردیده ام
در دیده من اندرآ وز چشم من بنگر مرا
زیرا برون از دیده ها منزلگهی بگزیده ام
تومست مست سرخوشی من مست بیسرسرخوشم
تو عاشق خندان لبی من بی دهان خندیده ام
در زخم او زاری مکن دعوی بیماری مکن
صد جان شیرین داده ام تا این بلا بخریده ام
اینبار من یک بارگی در عاشقی پیچیده ام
اینبار من یک بارگی از عافیت ببریده ام
دل را زخود برکنده ام با چیز دیگر زنده ام
عقل ودل واندیشه را ازبیخ وبن سوزیده ام
ای مردمان ای مردمان ازمن نیاید مردمی
دیوانه هم نندیشد آن کاندر دل اندیشیده ام
دیوانه کوکب ریخته از شورمن بگریخته
من با اجل آمیخته در نیستی پریده ام
امروزعقل من ز من یک بارگی بیزار شد
خواهدکه ترساند مرا پنداشت که من نادیده ام
من خودکجا ترسم ازاوشکلی بکردم بهراو
من گیج کی باشم ولی قاصد چنین گیجیده ام
از کاسه استارگان وز خون گردون فارغم
بهر گدارویان بسی من کاسه ها لیسیده ام
من ازبرای مصلحت درحبس دنیا مانده ام
حبس از کجا من از کجا مال که را دزدیده ام
درحبس تن غرقم بخون وزاشک چشم هرحرون
دامان خون آلوده را در خاک همی مالیده ام
مانند طفلی در شکم من پرورش دارم زخون
یک بار زاید آدمی من بار ها زاییده ام
چندان که خواهی درنگردرمن که نشناسی مرا
زیرا ازآن کم دیده ای من صد صفت گردیده ام
در دیده من اندرآ وز چشم من بنگر مرا
زیرا برون از دیده ها منزلگهی بگزیده ام
تومست مست سرخوشی من مست بیسرسرخوشم
تو عاشق خندان لبی من بی دهان خندیده ام
در زخم او زاری مکن دعوی بیماری مکن
صد جان شیرین داده ام تا این بلا بخریده ام
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر