دشمنان شادی و امید
آخر در مملکتی که دیگر کم مانده برای رحلت جانگداز شتر حبیب بن مظاهر هم یک روز را در تقویم تعطیل اعلام کنند و برای آن شهید بزرگوار هم مراسم عزاداری و نوحه خوانی وسوگواری و سینه زنی و علم کشی و گل مالی و قمه زنی برپا کنند و اجر و ثواب ریختن یک قطره اشک بخاطر سم پای چپ آن حضرت و یا کاکل دم آن بزرگوار را با هفتاد بار حج برابر بدانند, چه جای شادی کردن و شاد بودن است ؟
سایت عصر ایران رتبه دوم ایران در رده بندی غمگین ترین و ناشاد ترین کشورهای دنیا توسط موسسه گالوپ را مورد توجه قرار داده و پرسیده :
چرا دومین کشور غمگین دنیا هستیم؟! http://www.asriran.com/fa/news/347314/چرا-دومین-کشور-غمگین-دنیا-هستیم
وقتی گریاندن مردم شغل باشد و کسانی بتوانند نان و بوقلمون زن و بچه خود رااز راه به گریه درآوردن و بر سر و کله زدن مردم دربیاورند و بدهند و در بزرگراه پایتخت هفت تیر بکشند و به ماشین مردم گلوله بزنند و بعد مورد عنایت رهبر هم قرار بگیرند ! چه جای خندیدن و آسوده بودن است ؟
وقتی در تقویم رسمی کشور تمام تعطیلی ها و روزهای قرمزش بخاطر رحلت آن حضرت و شهادت این حضرت و رحلت جانگداز و عروج آسمانی و پرواز ملکوتی هست و سه دهه عزاداری هم موجود میباشد و یک ماه آن محرم ماه خون و اشک و یک ماه آن هم رمضان ماه گشنگی و بدبختی هست و اگر چند تعطیلی برای میلاد و نوروز و نصفه شعبان هم که باشد و میبینید , آنرا هم بنوعی به مردم کوفت میکنند و از دماغشان در میاورند , چه جای مسافرت و لذت بردن و خوش بودن است ؟
(( محض اطلاع بدانید که در تقویم کشور ژاپن یکروزتعطیل حتی بخاطر مرگ ولایت فقیه امپراتور وشهیدان تهاجم و جنگ مقدس وسالروز لاله های بخون خفته و شهیدان بمب اتمی هیروشیما و ناکازاکی و رحلت ایکیو سان و فوت میتو کومون هم نیست و پیدا نمیکنید ! ))
اینها بزرگتر ها و پدران ما هستند که گریه و عزاداری و ادا بازی را با زمین و خانه و ماشین برای ما به ارث میگذارند ...
وقتی در تلویزیون مملکتی نصف روزهای سال مارش عزا پخش میکند و فقط صدای عرعر روضه و زوزه نوحه از آن بگوش میرسد و درد و بدبختی خودمان کم است و میروند از لبنان و غزه و سوریه و فلسطین سوژه گریه کردن و غمگین شدن میاورد و نشان میدهند , چه جای امیدوار بودن و امید داشتن است ؟
وقتی رهبر و رئیس مجمع تشخیص و رئیس مجلس خبرگان و اعضای شورای نگهبان و رئیس قوه قضائیه و رئیس وزارت اطلاعات و...مسئول آفتابه های مستراح فیضیه قم همه و همه آخوند و ملا هستند و حرفه و کار و شغل اصلی و موروثی آنها گریاندن مردم و داشتن منبر گرم میباشد ,
فقط باید گفت :
جز مفتخوری , مرده خوری , نوحه سرائی
ملت هنری دیگر از این شیخ ندیدند
موسیقی شان شیون مرگ است و گدائی
این مرده خوران دشمن شادی و امیدند
آخر در مملکتی که دیگر کم مانده برای رحلت جانگداز شتر حبیب بن مظاهر هم یک روز را در تقویم تعطیل اعلام کنند و برای آن شهید بزرگوار هم مراسم عزاداری و نوحه خوانی وسوگواری و سینه زنی و علم کشی و گل مالی و قمه زنی برپا کنند و اجر و ثواب ریختن یک قطره اشک بخاطر سم پای چپ آن حضرت و یا کاکل دم آن بزرگوار را با هفتاد بار حج برابر بدانند, چه جای شادی کردن و شاد بودن است ؟
سایت عصر ایران رتبه دوم ایران در رده بندی غمگین ترین و ناشاد ترین کشورهای دنیا توسط موسسه گالوپ را مورد توجه قرار داده و پرسیده :
چرا دومین کشور غمگین دنیا هستیم؟! http://www.asriran.com/fa/news/347314/چرا-دومین-کشور-غمگین-دنیا-هستیم
وقتی گریاندن مردم شغل باشد و کسانی بتوانند نان و بوقلمون زن و بچه خود رااز راه به گریه درآوردن و بر سر و کله زدن مردم دربیاورند و بدهند و در بزرگراه پایتخت هفت تیر بکشند و به ماشین مردم گلوله بزنند و بعد مورد عنایت رهبر هم قرار بگیرند ! چه جای خندیدن و آسوده بودن است ؟
وقتی در تقویم رسمی کشور تمام تعطیلی ها و روزهای قرمزش بخاطر رحلت آن حضرت و شهادت این حضرت و رحلت جانگداز و عروج آسمانی و پرواز ملکوتی هست و سه دهه عزاداری هم موجود میباشد و یک ماه آن محرم ماه خون و اشک و یک ماه آن هم رمضان ماه گشنگی و بدبختی هست و اگر چند تعطیلی برای میلاد و نوروز و نصفه شعبان هم که باشد و میبینید , آنرا هم بنوعی به مردم کوفت میکنند و از دماغشان در میاورند , چه جای مسافرت و لذت بردن و خوش بودن است ؟
(( محض اطلاع بدانید که در تقویم کشور ژاپن یکروزتعطیل حتی بخاطر مرگ ولایت فقیه امپراتور وشهیدان تهاجم و جنگ مقدس وسالروز لاله های بخون خفته و شهیدان بمب اتمی هیروشیما و ناکازاکی و رحلت ایکیو سان و فوت میتو کومون هم نیست و پیدا نمیکنید ! ))
اینها بزرگتر ها و پدران ما هستند که گریه و عزاداری و ادا بازی را با زمین و خانه و ماشین برای ما به ارث میگذارند ...
وقتی در تلویزیون مملکتی نصف روزهای سال مارش عزا پخش میکند و فقط صدای عرعر روضه و زوزه نوحه از آن بگوش میرسد و درد و بدبختی خودمان کم است و میروند از لبنان و غزه و سوریه و فلسطین سوژه گریه کردن و غمگین شدن میاورد و نشان میدهند , چه جای امیدوار بودن و امید داشتن است ؟
وقتی رهبر و رئیس مجمع تشخیص و رئیس مجلس خبرگان و اعضای شورای نگهبان و رئیس قوه قضائیه و رئیس وزارت اطلاعات و...مسئول آفتابه های مستراح فیضیه قم همه و همه آخوند و ملا هستند و حرفه و کار و شغل اصلی و موروثی آنها گریاندن مردم و داشتن منبر گرم میباشد ,
فقط باید گفت :
جز مفتخوری , مرده خوری , نوحه سرائی
ملت هنری دیگر از این شیخ ندیدند
موسیقی شان شیون مرگ است و گدائی
این مرده خوران دشمن شادی و امیدند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر