قدر دانی و قدر شناسی موهبتی فراموش شده ...
یکی از بهترین و پسندیده ترین خصلت های انسانی قدر شناسی و قدر دانی هست .
خوی بسیارمفید ونیکی که سبب خواهد شد ،افراد نیکوکار و درستکار ازدرستی و ارزش کاری که کرده اند و مورد توجه و تشکر مردم و اجتماع قرار گرفته ، آگاه گردند و تشویق و دلگرم بشوند که به درستکاری خودشان ادامه بدهند./
و مردمانی که این احساس را داشتند وآنرا درک و بیان کردند ، نشان
میدهند و اثبات میکنند که نسبت به همسایه و شهروند و هم میهن خودشان بی تفاوت نیستند و فرق بین خوب و بد و درستکار و بزهکار را به خوبی میفهمند و به نیکوکاری ودرستکاری احترام میگذارند و برای آن ارزش
قائل هستند./
و متاسفانه با نگاهی به تاریخ وفرهنگ و مردم و جامعه ایران میبینیم که
یا ما این احساس در وجودمان نیست ، یا ابراز کردن آنرا نمیدانیم و بلد
نیستیم و یا فراموش کردیم ویا از محاسن و منافع آن ناآگاه و غافل هستیم !
[و یا میدانیم واز پستی ورذالتی که برما چیره شده بروی خود نمی آوریم ]
اما با مرده پرستی که درست نقطه مقابل قدردانی و قدرشناسی هست ،
بسیار مانوس و اخت میباشند و با همت بی مانند و شگفت انگیزی به
کاری بیهوده که نه منفعتی به حال شخص فوت شده دارد ونه دردی از
او و خانواده او درمان میکند ، میپردازند و به گمانم که به جبران
نیکی هائی که شخص مرحوم به آنها نموده و یا جفا ها و نا مردی ها و
نادرستی هایی که ، در حق شخص مرحوم و در زمان حیاتش نموده اند،
میپردازند و به خیال خودشان تلافی یا بار گناه را سبک میکنند !!
وتا آنجا در این کار نکوهیده و نابخردانه پیش رفتیم که با توجه به جنایات
چنگیز و تیمور و آتیلا در حق مردم ایران وجهان نام آنها را بر فرزندانمان
میگذاریم تا آنها را به یاد آن خدا بیامرزها ، بنامیم و بیاد آریم !!!
آیا خردمندانه تر نیست که آن نیکی ها را در زمان زنده بودن آن شخص
بکنیم و یا از زحمات و نیکیهای او در همان زمان قدر دانی و قدر شناسی
کنیم و در لذت حاصله از آن با هم سهیم باشیم ؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر