عاشقان را ملت و مذهب خداست
تقدیم به کسانی که از هر سالوس و متظاهر مسلمان نمائی , خدا پرست تر هستند .
دید موسی یک شبانی را به راه
کو همی گفت ای خدا و ای اله
تو کجایی تا شوم من چاکرت
چارقت دوزم کنم شانه سرت
ای خدای من فدایت جان من
جمله فرزندان و خان و مان من
جامه ات شویم شپش هایت کشم
شیر پیشت آورم ای محتشم
ور تو را بیماریی آید به پیش
من تو را غمخوار باشم همچو خویش
دستکت بوسم بمالم پایکت
وقت خواب آید بروبم جایکت
گر ببینم خانه ات را من دوام
روغن و شیرت بیارم صبح و شام
سازم و آرم به پیشت صبح و شام
از من آوردن ز تو خوردن تمام
ای فدای تو همه بزهای من
ای به یادت هی هی و هی های من
زین نمط بیهوده می گفت آن شبان
گفت موسا با کی استت ای فلان؟!
گفت با آن کی که ما را آفرید
این زمین و چرخ از او آمد پدید
گفت موسا های خیره سر شدی !
خود مسلمان ناشده کافر شدی
این چه ژاژاست چه کفرست وفشار
پنبه ای اندر دهان خود فشار
گند کفر تو جهان را گنده کرد
کفر تو دیبای دین را ژنده کرد
چارق و پا تابه لایق مر تو راست
آفتابی را چنین ها کی رواست ؟!
گر نبندی زین سخن تو حلق را
آتشی آید بسوزد خلق را
دوستی بی خرد خود دشمنی است
حق تعالی زین چنین خدمت غنی است
با که می گویی تواین با عم و خال ؟
جسم و حاجت در صفات ذوالجلال ؟
هرچه جسم آمد ولادت وصف اوست
هرچه مولوداست او زین سوی جوست
گفت : ای موسا دهانم دوختی !
وز پشیمانی تو جانم سوختی
جامه را بدرید و آهی کرد تفت
سر نهاد اندر بیابان و برفت
وحی آمد سوی موسی از خدا
بنده ی ما را زما کردی جدا ؟
تو برای وصل کردن آمدی
نی برای فصل کردن آمدی
هر کسی را سیرتی بنهاده ایم
هر کسی را اصطلاحی داده ایم
در حق او مدح و در حق تو ذم
در حق او شهد و در حق تو سم
در حق او نور و در حق تو نار
در حق او ورد و در حق تو خار
در حق او نیک و درحق تو بد
در حق او خوب و در حق تو رد
ما بری از پاک و ناپاکی همه
از گرانجانی و چالاکی همه
من نکردم خلق تا سودی کنم
بلکه تا بر بندگان جودی کنم
ما برون را ننگریم و قال را
ما درون را بنگریم و حال را
آتشی از عشق در خود برفروز
سر به سر فکر و عبارت را بسوز
ملت عشق از همه دین ها جداست
عاشقان را ملت و مذهب خداست
بعد از آن در سر موسی حق نهفت
رازهایی کان نمی آید به گفت
چونکه موسی این عتاب ازحق شنید
در بیابان در پی چوپان دوید
عاقبت دریافت او را و بدید
گفت مژده ده که دستوری رسید
هیچ آدابی و ترتیبی مجو
هر چه می خواهد دل تنگت بگو
کفر تو دین است و دینت نور جان
ایمنی وز تو جهانی در امان
محرم ناسوت ما لاهوت باد
آفرین بر دست و بر بازوت باد
حال من اکنون برون از گفتن است
آن چه می گویم نه احوال من است
نقش می بینی که در آیینه ای است
نقش توست آن نقش آن آیینه نیست
تقدیم به کسانی که از هر سالوس و متظاهر مسلمان نمائی , خدا پرست تر هستند .
دید موسی یک شبانی را به راه
کو همی گفت ای خدا و ای اله
تو کجایی تا شوم من چاکرت
چارقت دوزم کنم شانه سرت
ای خدای من فدایت جان من
جمله فرزندان و خان و مان من
جامه ات شویم شپش هایت کشم
شیر پیشت آورم ای محتشم
ور تو را بیماریی آید به پیش
من تو را غمخوار باشم همچو خویش
دستکت بوسم بمالم پایکت
وقت خواب آید بروبم جایکت
گر ببینم خانه ات را من دوام
روغن و شیرت بیارم صبح و شام
سازم و آرم به پیشت صبح و شام
از من آوردن ز تو خوردن تمام
ای فدای تو همه بزهای من
ای به یادت هی هی و هی های من
زین نمط بیهوده می گفت آن شبان
گفت موسا با کی استت ای فلان؟!
گفت با آن کی که ما را آفرید
این زمین و چرخ از او آمد پدید
گفت موسا های خیره سر شدی !
خود مسلمان ناشده کافر شدی
این چه ژاژاست چه کفرست وفشار
پنبه ای اندر دهان خود فشار
گند کفر تو جهان را گنده کرد
کفر تو دیبای دین را ژنده کرد
چارق و پا تابه لایق مر تو راست
آفتابی را چنین ها کی رواست ؟!
گر نبندی زین سخن تو حلق را
آتشی آید بسوزد خلق را
دوستی بی خرد خود دشمنی است
حق تعالی زین چنین خدمت غنی است
با که می گویی تواین با عم و خال ؟
جسم و حاجت در صفات ذوالجلال ؟
هرچه جسم آمد ولادت وصف اوست
هرچه مولوداست او زین سوی جوست
گفت : ای موسا دهانم دوختی !
وز پشیمانی تو جانم سوختی
جامه را بدرید و آهی کرد تفت
سر نهاد اندر بیابان و برفت
وحی آمد سوی موسی از خدا
بنده ی ما را زما کردی جدا ؟
تو برای وصل کردن آمدی
نی برای فصل کردن آمدی
هر کسی را سیرتی بنهاده ایم
هر کسی را اصطلاحی داده ایم
در حق او مدح و در حق تو ذم
در حق او شهد و در حق تو سم
در حق او نور و در حق تو نار
در حق او ورد و در حق تو خار
در حق او نیک و درحق تو بد
در حق او خوب و در حق تو رد
ما بری از پاک و ناپاکی همه
از گرانجانی و چالاکی همه
من نکردم خلق تا سودی کنم
بلکه تا بر بندگان جودی کنم
ما برون را ننگریم و قال را
ما درون را بنگریم و حال را
آتشی از عشق در خود برفروز
سر به سر فکر و عبارت را بسوز
ملت عشق از همه دین ها جداست
عاشقان را ملت و مذهب خداست
بعد از آن در سر موسی حق نهفت
رازهایی کان نمی آید به گفت
چونکه موسی این عتاب ازحق شنید
در بیابان در پی چوپان دوید
عاقبت دریافت او را و بدید
گفت مژده ده که دستوری رسید
هیچ آدابی و ترتیبی مجو
هر چه می خواهد دل تنگت بگو
کفر تو دین است و دینت نور جان
ایمنی وز تو جهانی در امان
محرم ناسوت ما لاهوت باد
آفرین بر دست و بر بازوت باد
حال من اکنون برون از گفتن است
آن چه می گویم نه احوال من است
نقش می بینی که در آیینه ای است
نقش توست آن نقش آن آیینه نیست
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر